จากการไปบรรยายปรัชญาเศรษฐกิจพอเพียงให้กับบุคลากรด้านสิ่งแวดล้อมฟังพร้อมกับการได้แลกเปลี่ยนความรู้และได้หนังสือทรงคุณค่าด้านสิ่งแวดล้อมมาเล่มหนึ่งที่เขียนโดย ดร. เคริสติน โดว และ ดร.

“จากทุ่งนา ผ่านภูผา สู่ มหานที” ฟังดูคล้ายๆ กับเป็นลำนำของกวีเอกคนใดคนหนึ่งที่กำลังพร่ำพรรณาถึงความงดงามของธรรมชาติที่ดื่มด่ำใจ แต่ใครจะรู้ไหมว่ามีเพียงคนกลุ่มเล็กๆ ประมาณ 600 ชีวิตเท่านั้นที่รู้ว่า คำลำนำดังกล่าวหาใช่กวีนิพนธ์ของใครไม่ แต่นี่คือ “ยุทธศาสตร์ในการกู้วิกฤติ” ชาติ เป็นยุทธศาสตร์ที่จะกอบกู้ให้ประเทศนี้รอดพ้นจากภัยพิบัติ 4 ด้านที่กำลังรุมล้อมเราอยู่ทั้ง ภัยธรรมชาติ ภัยสงคราม ภัยข้าวยากหมากแพง ภัยโรคระบาด เป็นยุทธศาสตร์การเคลื่อนทัพพลิกฟื้นแผ่นดินไทยให้กลับมามั่งคั่ง อุดมสมบูรณ์เช่นเดิม

          เทคโนโลยีถูกสร้างและคิดค้นขึ้นโดยพื้นฐาน เพื่อการแก้ปัญหาในการดำรงชีวิต เช่น ตู้เย็น ถูกผลิตขึ้นมาเพื่อเก็บรักษาอาหารให้มีอายุยาวขึ้น ไม่เสียง่าย ไฟฟ้าผลิตขึ้นมาเพื่อให้มนุษย์มองเห็นในเวลากลางคืน
          ต่อมาเทคโนโลยีได้ถูกพัฒนาอย่างต่อเนื่องจากวัตถุประสงค์เพื่อแก้ปัญหาพื้นฐานในการดำรงชีวิตมาเป็นตอบสนองความสะดวกสบาย ทำให้มนุษย์หลุดออกจากขีดจำกัดแวดล้อมของธรรมชาติ

          คงมีเพียงคนไม่กี่คนที่ยังจำได้ว่า เป็นเวลามากกว่า 30 ปีแล้ว ตั้งแต่ปี 2521 ที่พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวฯ ได้พระราชทานพระราชดำริ เรื่อง “ฝาย” ให้เป็นทางเลือกที่สำคัญในการฟื้นฟูป่า หยุดไฟป่า สร้างความหลากหลายทางชีวภาพให้กับระบบนิเวศ รวมทั้งเป็นแหล่งส่งน้ำให้กับเกษตรกร