“ถ้าเป็นผู้จัดการนาล่ะจนแน่ มีมือถือเครื่องเดียว โทรสั่งตามกระแส มีนาอย่างเดียว ที่เหลือจ้างเขา” ชาวนาตัวจริงที่แม้จะอยากหนีจากรอยเท้าผู้เป็นพ่อ แต่ก็ต้องวนกลับมาทำนาเหมือนเดิม กว่า ๒๐ ปีที่ทำนาเคมี มีแต่จนกับเจ็บ แต่หลังจากพบกับ เดชา ศิริภัทร ผู้อำนวยการมูลนิธิข้าวขวัญ ซึ่งมาขอใช้ที่นาทดลองแปลงสมุนไพร ชีวิตก็เปลี่ยนไป เมื่อตัวเองทดลองเองแล้วพบว่า ข้าวในนาปีที่เพลี้ยกระโดดสีน้ำตาลลงเหลือดีเพียงแปลงเดียว คือ แปลงที่พ่นด้วยสะเดา บทพิสูจน์ที่เห็นกับตาตัวเอง จึงเดินเข้าหาคำว่า “บ้า” จากบรรดาคนรอบตัว มุ่งทำนาอินทรีย์มากว่า ๒๐ ปี จนวันนี้เขาเป็นหนึ่งในชาวนาเพียงไม่กี่คนที่กล้าบอกว่า “ทำนาน่ะ ไม่จนหรอก” พร้อมบทพิสูจน์ด้วยการส่งลูก ๒ คนจนจบปริญญาโท และกำลังจะส่งลูกคนสุดท้องตามไป “ ลูกเขาไม่อายหรอกที่พ่อเป็นชาวนา พอเราออกทีวี อาจารย์เขาเห็น เพื่อนเขาเห็น ยังมาถามเลยว่า ไม่เห็นบอกเลยว่ามีพ่อเป็นถึงเกษตรกรดีเด่นของประเทศ บางทีต่อไปถ้าคนเปลี่ยนมาทำนาอินทรีย์กันทั้งประเทศ นาดีมีกำไรกันหมด การบอกใครต่อใครว่าเป็นลูกชาวนา อาจเป็นความภูมิใจ เหมือนกับยุคหนึ่งที่คนได้ปลื้มไปกับการเป็นลูกพระยาก็ได้.