อาจารย์ยักษ์ มหา’ ลัยคอกหมู           

 

เมืองใดไร้ธรรมอำไพ เมืองนั้นบรรลัยแน่เอย...

 

                เสียงแว่วดังตอนกึ่งฝัน กึ่งตื่น ปลุกอาจารย์ยักษ์ตื่นเต็มตาตั้งแต่ก่อนย่ำรุ่งของวันนี้ ทั้งที่ยังไม่แน่ใจว่าตัวเองตื่นหรือยัง แต่ก็แน่ใจว่าได้ยินเสียงดังเป็นคำกลอนบทนี้ชัดเจน เมื่อตื่นขึ้นมาแล้วก็นอนเล่นอยู่ก่อนที่จะไปออกกำลังกาย จิตใจยังผูกถึงความหมายของ บทกลอนอันทรงคุณค่านี้ ที่กล่าวถึงเมืองที่ขาดตกบกพร่องในหลายๆ ด้าน เป็นที่น่ากังวล แต่ที่สำคัญที่สุดคือ เมืองที่ไร้ซึ่ง “ธรรมะ” นั้นจะต้องถึงแก่กาลวิบัติฉิบหายแน่นอน

                เมื่อนึกๆ มาถึงตอนนี้แล้ว ก็ทบทวนดูว่า เมืองไทยเรามีวัดกว่า 44,000 วัด มีพระอยู่กว่าสองแสนรูป แต่ดูอาการแล้วเหมือนไม่ค่อยกล้าสอนคน เพราะพระก็คือลูกหลานชาวบ้าน ไม่ใช่คนเด่น คนดังอะไร บวชเข้ามาอยู่ในผ้าเหลืองก็ไม่ได้สอนคนให้มีศีลธรรม ทั้งที่เป็นเรื่องใหญ่ พอเหลียวมามองดูภาคการศึกษาแล้ว ภาพที่เห็นก็คือ ครูบาอาจารย์ แห่ไปชื่นชมอำนาจ ชื่นชมเงิน ไม่ได้ชื่นชมคนที่มีศีลธรรม  ดังนั้น “ศีลธรรมไม่กลับมา โลกจะวินาศ” แน่นอน โดยเฉพาะเมื่อระบบการศึกษาที่เป็น “การศึกษาหมาหางด้วน” ดั่งคำของท่านพุทธทาส ซึ่งท่านก็ได้กล่าวย้ำแล้วย้ำอีกว่า คนที่มีการศึกษาแล้วนั้น อย่างน้อยศีลห้าต้องมี แต่ตอนนี้ผู้คนกลับมองเป็นเรื่องล้าสมัย ไม่ใส่ใจเลย สนใจแต่เรื่องของเงินทอง ยศถาบรรดาศักดิ์ ความสำเร็จของศิษย์ที่ครูบาอาจารย์ภาคภูมิใจ คือศิษย์ไปมีอำนาจ มีตำแหน่งใหญ่โต เงินทอง ร่ำรวย โดยไม่ตระหนักเลยว่า ศิษย์นั้น มีศีล มีทาน มีธรรมหรือไม่

               เมื่อมองไปรอบตัวแล้วเห็นดังนี้ อาจารย์ยักษ์ก็ได้แต่กังวล และพยายามคิดหาทางที่จะแก้ไข มองไปที่รัฐบาลใหม่ที่ตั้งท่าขึ้นมาว่าจะขยับไปทางไหน ก็ดูเหมือนจะเห็นแต่จังหวะ โอกาสให้ผู้คนที่หวังจะทำงานแบบเอาเงินนำ ได้เข้าไปแสวงหาประโยชน์ ไม่เห็นมีใครยกประเด็นศีลธรรม มาพูดกันเลยทั้งที่เรื่องนี้เป็นเรื่องใหญ่ อาจารย์ยักษ์ไปบรรยายมาหลายที่ หลายกลุ่ม ทั้งผู้บริหาร นักเรียน นิสิต นักศึกษา ชาวบ้าน คนธรรมดา พบเห็นสิ่งที่เหมือนกันคือ ความรู้ของพระพุทธเจ้าตายไปหมดแล้ว แต่ละท้องที่ แต่ละวัดก็ตายหมดแล้ว ไม่สามารถที่จะสั่งสอนคนได้ แม้แต่ความรู้พื้นๆ เช่น หิริโอตัปปะ ความละอายและเกรงกลัวต่อบาป ก็ไม่เห็นมีใครสอนกัน ไม่เห็นมีใครตระหนัก ทั้งที่ได้ชื่อว่าเป็นเมืองพุทธ ศาสนาพุทธเป็นศาสนาประจำชาติ แต่พระธรรมคำสั่งสอนของพระพุทธเจ้า หนึ่งในพระรัตนตรัย แก้วสามประการอันประเสริฐ คำสอนของสมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้ากลับไม่มีคนสนใจ ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าพระพุทธเจ้าตรัสรู้อะไร

               อาจารย์ยักษ์นึกถึงสมัยตอนเด็กๆ เรียนพระพุทธประวัติยังจำได้ถึงสมัยนี้ว่า สุขนั้นเป็นอลิกะ เป็นของไม่จริงไม่แท้ หนึ่งในพระธรรมที่เทศน์ให้กับปัญจวัคคีทั้ง 5 ได้ฟัง กัณฑ์แรกทรงแสดง “ธรรมจักรกัปปวัตตนสูตร” ว่าด้วยเรื่องอริยสัจ 4 โดยทรงเน้นให้เห็นว่าทางที่ไม่ควรไป 2 ทาง คือ “กามสุขัลลิกานุโยค” เสพติดสุขก็ไม่ใช่ทาง และ “อัตตกิลมถานุโยค” การทรมานร่างกายก็ไม่ใช่ทาง ทั้งสองทางสุดโต่งนั้นไม่ควรไป ไม่ใช่ทางดับทุกข์ ที่ควรดำเนินไปคือ ทางสายกลางเรียกว่า “มัชฌิมาปฏิปทา” แต่สภาพที่เห็นอยู่ในปัจจุบันนั้น เราก็เห็นกันว่าผู้คนสนใจแต่เรื่อง ลาภ ยศ โลกีย์ สุข หรือบางคนไปตั้งอยู่กับโลกส่วนตัว จินตนาการ ติดอยู่กับโลกอัตตา คิดเอาเองว่าเช่นนี้เป็นสุข เช่นนั้น เป็นสุข ฝันกันไป ปั้นโลกส่วนตัว เป็น "มโนมยอัตตา" สร้างโลกขึ้นมาเอง แล้วก็มุ่งเน้นหาเงินตรามาจับจ่ายแลกซื้อทั้งสิ้น ถามไปเถอะ ตั้งแต่เด็กยันผู้ใหญ่ ชาวนา ชาวไร่ ข้าราชการ ครูบาอาจารย์ คนแก่คนเฒ่า ล้วนไม่เข้าใจทั้งสิ้น พอบอกว่าทางสายกลาง ก็แปลว่าการวางเฉย ไม่ต้องสนใจ ไม่ต้องใส่ใจ ไม่ทำอะไร แถมยังสำทับว่าทุกสิ่งก็เป็นเช่น จับปลายมาตอบเสร็จสรรพ

               เรื่องคนไม่มีศีลธรรมนั้นเป็นเรื่องใหญ่ เพราะเป็นรากเหง้าของปัญหานานาสารพัน ที่ไม่มีทางแก้ได้จบสิ้น ต่อให้เปลี่ยนผู้บริหารประเทศอีกสิบ อีกร้อยรายก็แก้ไขไม่ได้ พระเจ้าอยู่หัวทรงประกาศ “เราจะครองแผ่นดินโดยธรรม” ก็ไม่เห็นมีใครสนใจจะเดินตาม ยังคงทุ่มน้ำหนักไปที่การแก้ปัญหาโดยใช้เงิน ใช้อำนาจ เมืองไทยวันนี้จึงเดินไปไหนเห็นแต่ คนดีเดินตรอก ขี้ครอกเดินถนน เปรียบดั่งสภาพของบ้านเมืองที่กระเบื้องเฟื่องฟูลอย น้ำเต้าน้อยถอยจม ดั่งคำพังเพยที่เขาว่า...

               อาจารย์ยักษ์คิดอยู่นานว่าจะทำอย่างไรให้ศีลธรรมกลับมา ให้ผู้คนใส่ใจศีล ปฏิบัติธรรมอย่างจริงจัง แต่ก็ยังไม่มีข้อสรุปว่าจะทำได้อย่างไร  จึงอยากจะตั้งประเด็นคำถามปลายเปิดไว้ เพื่อชวนนายกรัฐมนตรี ชวนรัฐมนตรีว่าการกระทรวงศึกษา รัฐมนตรีว่าการกระทรวงวัฒนธรรม ชวนทุกคนมาช่วยกันคิดว่า ทำอย่างไรศีลธรรมจะกลับมา...หรือหากทุกคนเห็นว่าไม่เป็นไร ไม่ถึงเวลา ยังไม่เห็นว่าจะโลกาวินาศ จะบรรลัยอย่างไร อาจารย์ยักษ์ก็จะได้วางเฉย อยู่ในอุเบกขา แล้วปล่อยให้ทุกสิ่งเป็นไปตามกรรมของใคร ของมัน พร้อมปลงใจเชื่อว่า...บ้านเมืองนี้คงถึงวาระแล้ว