เงินทองเป็นของมายา ข้าวปลาสิของจริง สัจธรรมคำพูดโดยหม่อมเจ้า สิทธิพร กฤดากร ผู้เป็นถึงเชื้อพระวงศ์ที่ผันตนเองมาเป็นชาวนา พัฒนาการเกษตร จนได้รับยกย่องให้เป็น “บิดาแห่งเกษตรแผนใหม่” ของไทย ด้วยความเชื่อว่าเกษตรคือพื้นฐานของประเทศ อันที่จริงคำพูดดังกล่าวเป็นวิถีชีวิตดั้งเดิมของบรรพบุรุษไทยอยู่แล้วก่อนที่อิทธิพล “ทุน” ตะวันตกจะเข้ามาครอบงำจนทำให้ทุกคนหลงผิดและถือเอา “เงินตรา” เป็นพระเจ้าถึงกับยอมแลกทุกอย่างเพื่อสิ่งนี้   สัมมาทิฐิแห่งการอ่อนน้อมถ่อมตนต่อธรรมชาติของปู่ย่าตายายไทยทำให้บรรพบุรุษของเราเข้าใจได้ง่ายๆ ว่า ชีวิตดำรงอยู่ได้ด้วยข้าวปลาอาหาร ปราศจากข้าวปลาอาหาร ชีวิตก็มิอาจอยู่รอดได้ สิ่ง สมมติ ของ เงินทอง ที่สร้างมานั้นเป็นสิ่ง “ต่อเติม” เมื่อข้าวปลาอาหารมีพร้อมแล้ว  แต่ เมื่อเราหลงวนอยู่ในมายาคติ แห่งกิเลสมนุษย์ ถลำลึกถือเอา ของจริงเป็นของปลอม และของปลอมเป็นของจริง ช่วยกันทำลายของจริง จนในที่สุด มายาคติที่เราสร้างขึ้นก็กลับมาทำลายเราเอง

          “พ่อหลวง” ของเราทรงเข้าใจลึกซึ้งดีถึง ความจริง แห่งการดำรงชีวิต และ กิเลสของมนุษย์ จึงเสนอ วิถีทางสายกลาง แห่งปรัชญาเศรษฐกิจพอเพียง ให้เรายังสามารถมี “ข้าวปลา” แต่ขณะเดียวกันก็ไม่ปฏิเสธ “เงินทอง” และยังทรงเสนอแนะวิถีทางที่ถูกต้องในการสร้าง เงินทอง ด้วยการทำพื้นฐานแห่งการมี ข้าวปลา ให้มั่นคงยั่งยืนเสียก่อน และยังทรงเตือนสติให้เราต้องสำนึกตลอดเวลาว่า หากคนไทยไม่เข้าใจ ทำลายที่มาของ ข้าวปลา เสียหมดแล้ว การร่ำร้องหา เงินทอง ก็คงเหมือนกับ ให้ ศพ ฟื้นคืนชีพ ซึ่งเป็นสิ่งที่เป็นไปไม่ได้ เหมือนกับ ความอยากกิน มะม่วง แต่ก็ทำลายต้นมะม่วงของชาวเมืองมิถิลา ในนิทาน พระมหาชนก ก็เป็นการได้กินมะม่วงเพียงครั้งเดียว

          ประเทศไทยเดินหลงทางในมายาคติแห่งชีวิตนี้คือเงินทองตามตะวันตกมาห้าสิบปี และเกือบทำลายที่มา ของ ข้าวปลา ไปเสียหมด เมื่อต้นแบบของมายาคตินี้ พังครืนลงมา ก็ถึงเวลาที่เราต้อง “ตื่น” กลับมาบูรณะแหล่ง ข้าวปลาอาหาร ของเรา แม้กระทั่งคนที่มี เงินทอง มากที่สุดอย่างแขก ก็ยังแอบอิจฉาประเทศไทยว่า ถึงไม่มีเงินยังไงเราก็ไม่อดตาย แต่พวกเขาสิ มีเงิน แต่ก็มีโอกาสอดตาย เพราะไม่มีแหล่งที่มาของ ข้าวปลาอาหาร เขาตระหนักในความจริงที่ว่า เขากินน้ำมันไม่ได้ เมื่อถึงจุดที่โลกไม่ต้องการน้ำมันแล้ว เขาคงลำบากเพราะเขาไม่มีอาหาร ในขณะที่โลกร่ำร้องหาอาหาร คนไทยกลับร่ำร้องหา เงิน และละเลยที่จะดูแลที่มาของข้าวปลาอาหารของเราเอง ไม่เพียงเท่านั้น เรายังคิดสั้นปล่อยให้พ่อเฒ่าแม่เฒ่าเป็นผู้ดูแลที่มาของข้าวปลาอาหาร ไม่คิดส่งเสริมให้คนรุ่นลูกรุ่นหลานต้องร่วมรับผิดชอบ วันหนึ่งเมื่อพ่อเฒ่าแม่เฒ่าเหล่านี้อ่อนแรงลง ไม่มีลูกหลานสานต่อเพราะได้ขายแหล่งที่มาของข้าวปลาอาหารไปเสียหมดแล้ว เราก็คงเปลี่ยนสถานะเป็น “แรงงาน” ราคาถูกในที่ทำกินของตนเอง คงไม่แปลกใจที่คำทำนายที่ว่า คนไทย ที่เคยเป็น นายจะกลายมาเป็น คนรับใช้ ในบ้านของตนเอง เพราะได้ ขายบ้าน ให้กับคนอื่นไปเสียแล้ว และสิ่งที่อาจเกิดขึ้นมาก็คือ เมื่อ นายใหม่ไม่พอใจคนรับใช้ ก็อาจจะเฉดหัวคนรับใช้ออกไปจากบ้านหลังนี้ ก็ได้ ถึงตอนนั้นเราก็จะเข้าใจลึกซึ้งถึงสัจธรรมของ คำว่า เงินทองเป็นของมายา ข้าวปลาสิของจริง